دافعه ی امام علی علیه السلام

پیغمبر علی را به فرماندهی لشکری به یمن فرستاد.در برگشتن برای ملاقات پیغمبر عزم مکه کرد.در نزدیکی های مکه یکی از لشکریان را به جای خویش گذاشت و خود برای گزارش سفر زودتر به دیدار رسول الله شتافت.
آن شخص حُله هایی را که علی همراه آورده بود در بین لشکریان تقسیم کرد تا با لباس های نو وارد مکه شوند.
علی که برگشت به این عمل اعتراض کرد و آن را بی انضباطی دانست،زیرا نمی بایست قبل از اینکه از پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) کسب تکلیف شود تصمیمی درباره حله ها گرفته شود،و در حقیقت از نظر علی (علیه السلام)این کار
نوعی تصرف در بیت المال بود بدون اطلاع و اجازه ی پیشوای مسلمین.
از این رو علی (علیه السلام) دستور داد حله ها را از تن خود بکنند و آنها را در جایگاه مخصوص قرار داد که تحویل پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم) داده شود و آن حضرت خودشان درباره ی آنها تصمیم بگیرد.
لشکریان علی (علیه السلام) از این عمل ناراحت شدند.همین که به حضور پیغمبر اکرم (صلی الله عیه و آله وسلم) رسیدند و رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) احوال آنها را جویا شد،از خشونت علی (علیه السلام) در مورد حله ها شکایت کردند.
پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)  آنان را مخاطب ساخت و گفت:
                                    یا ایها الناس! لا تشکوا علیاً فوالله انه لأخشن فی ذات الله من ان یُشکی.
        مردم! از علی شکوه نکنید که به خدا سوگند او در راه خدا شدیدتر از این است که کسی درباره ی وی شکایت کند.

                                                                                                                                       جاذبه و دافعه علی علیه السلام
                                                                                                                                                            صفحه 98

---

پ ن: یک بار دیگر این داستان را مرور کنیم ولی با این فرض که شخصیت اصلی داستان امام علی علیه السلام نباشد،مثلاً فرض کنید یکی از مسئولین نظامی در زمان دفاع مقدس با رزمندگان چنین برخوردی می کرد.آیا ما فکر نمی کردیم که سخت گیری است و یا سعی نمی کردیم آن مسئول را کمی به تسامح و تساهل سفارش کنیم!