خوشبختی

یکی از موضوعاتی که ذهنم را درگیر کرده این است که بعد از مرگم در موردم بگویند :آدم خوبی بود خدا رحمتش کند!
یعنی ما آمدیم در این دنیا که فقط آدم خوبی باشیم؟
خوب این که خودخواهیه ، پس بقیه مردم چی؟ گاهی خودم را پیر مردی فرض می کنم که به مرگ نزدیک شدم و در آن حال می بینم بعد از مرگم هیچ اثری از من نخواهد ماند، مگر نهایتاً یک خدا بیامرزی ! اگر چه همین مقدارش هم برای من یک دستاورد بزرگی است! اما خیلی حس بدی است که انسان هیچ اثر محسوسی در این عالم نگذارد و برود.

گاهی با خودم فکر می کردم ، فکر که نه ، تخیل، تخیل می کردم که باید چه اتفاقاتی بیفتد تا من در این دنیا احساس خوشبختی کنم؟ خوب اول به این فکر می کردم که هر چی نعمت است را داشته باشم و هر چی نقمت است از من دور باشد. و یک به یک نعمات و لذات دنیوی را می شمردم.

ولی ناگهان می دیدم در همین حال اگر خانواده ام مثل من خوشبخت نباشند من احساس خوشبختی نمی کنم ، پس تخیل می کردم که آنها هم خوشبختند مثل من!
بعد می بینم اگر همسایه ها و اطرافیانم خوشبخت نباشند باز هم دچار غم و غصه ام و احساس خوشبختی نمی کنم ، پس باز هم تخیل می کنم که آنها هم مثل ما خوشبختند و هیچ مشکلی ندارند و همه داریم در مسیر سعادت پیش می رویم!
اما کافیست فقط کمی در خیابان  قدم بزنیم و کودکان کار ، افراد معلول، فقرا و ... را ببینیم تا باز هم با خود فکر کنیم: من چگونه احساس خوشبختی داشته باشم وقتی این همه انسان در مشکلات و غم غوطه ورند.
پس بر ای خوشبختی خودمان هم که شده باید همه مردم دنیا خوشبخت باشند.

در نتیجه باید به این سؤالم پاسخی بدهم که چگونه جامعه بشری روی سعادت را به خود می بیند؟

و تنها جوابی که به آن می رسم این است که:


 تا امام ما ظهور نکند و اختیار همه دنیا را در دست نگیرد ما خوشبخت نیستیم.
به هر حال اگر خود خواه هم باشم و به فکر خوشبختی خود ، باز هم نیازمند ظهور یک منجی جهانی هستم تا همه دنیا آباد شود.

اللّهم عجل لولیک الفرج