خوشبختی

یکی از موضوعاتی که ذهنم را درگیر کرده این است که بعد از مرگم در موردم بگویند :آدم خوبی بود خدا رحمتش کند!
یعنی ما آمدیم در این دنیا که فقط آدم خوبی باشیم؟
خوب این که خودخواهیه ، پس بقیه مردم چی؟ گاهی خودم را پیر مردی فرض می کنم که به مرگ نزدیک شدم و در آن حال می بینم بعد از مرگم هیچ اثری از من نخواهد ماند، مگر نهایتاً یک خدا بیامرزی ! اگر چه همین مقدارش هم برای من یک دستاورد بزرگی است! اما خیلی حس بدی است که انسان هیچ اثر محسوسی در این عالم نگذارد و برود.