خوشبختی

یکی از موضوعاتی که ذهنم را درگیر کرده این است که بعد از مرگم در موردم بگویند :آدم خوبی بود خدا رحمتش کند!
یعنی ما آمدیم در این دنیا که فقط آدم خوبی باشیم؟
خوب این که خودخواهیه ، پس بقیه مردم چی؟ گاهی خودم را پیر مردی فرض می کنم که به مرگ نزدیک شدم و در آن حال می بینم بعد از مرگم هیچ اثری از من نخواهد ماند، مگر نهایتاً یک خدا بیامرزی ! اگر چه همین مقدارش هم برای من یک دستاورد بزرگی است! اما خیلی حس بدی است که انسان هیچ اثر محسوسی در این عالم نگذارد و برود.

فصل امتحانات

یادمه وقتی خیلی بچه بودم با خودم می گفتم : خوش به حال بزرگتر ها،امتحان ندارن مجبور نیستن درس بخونن.

بعد از حدود 20 سال هنوز فصل امتحانات مثل بچه دبستانی ها درگیر امتحانم.

آخه ما کی قراره بزرگ بشیم ؟!

بی جنبه

حس کنجکاوی بشر خوبه ولی دردسر هم داره...

ویندوزم داشت مثل یه بچه خوب زندگی شو می کرد.هوس کردم کنارش اوبونتو نصب کنم.اونهایی که لینوکسی اند میدونن چه دردسرهایی داره.بعد از کلی مکافات آخرش نصب کردم ولی دیگه ویندوز بالا نمیومد.بعدش نمی دونم چی کار کردم که ویندوزم برگشت ولی اوبونتو دیگه بالا نیومد!

بی خیال اوبونتو شدم دلم برای روزهای بی درد سر ویندوزیم تنگ شد.کلاً حذفش کردم اما ویندوزم دیگه مثل قبل نبود...

خلاصه کلام اینکه سر این ماجرا مجبور شدم خیلی از فایل هایی که دوست داشتم رو حدف کنم و مزاحم چند نفر بشم و طی دو سه روز تقریباً 6-7 بار سیستم عامل نصب کنم و کلی اعصاب خودمو خورد کنم و...بالأخره ویندوز عزیزمو نصب کردم عین روز اولش.

♦ با اینکه فقط یک روز از نصب ویندوزم با اون همه مکافات میگذره باز دوست دارم کنارش اوبونتو رو داشته باشم!

---

نتیجه اخلاقی:من اصلاً جنبه روزهای خوش توی زندگیمو ندارم!!! شما چطور؟